بنامش در پناهش

از یک دیدگاه دیگر هم میتوان به نسبت میان مرگ و زندگی و شب و روز پی برد.خوابی که هر شب به سراغ ما می اید و ناخوداگاه ما را می رباید خود نوعی مرگ بحساب می اید.با این تفاوت که در مرگ تمام علاقه روح به بدن مادی از بین میرود ولی در خواب هنوز مقداری از این علاقه باقیست برای همین است که شبها در خواب بدن هنوز فعالیت ضعیفی دارد و علائم حیاتیش به کلی از بین نمیرود ولی در هنگام مرگ بدن سرد میشود و هیچ علامت حیاتی از خود نشان نمیدهد.پیامبر اکرم میفرمایند:"النوم اخ الموت"خواب برادر مرگ است.

و

امام باقرعليه السّلام مى فرمايد: "الموتُ هو النَّوم الّذى يَاتِيكم فى كلّ لَيلةٍ الاّ اِنّه طَويلٌ مدّته"محجّة البيضاء، ج 8، ص 255

. مرگ همان خوابى است كه هر شب به سراغ شما مى آيد، ليكن مدّتش طولانى است

 

 "الله يتوفی الانفس حين موتها و التی لم تمت فی منامها فیمسک التی قضی علیها الموت و یرسل الاخری الی اجل مسمی ان فی ذلک لایات لقوم یتفکرون"

زمر / 42

خداست انکه در وقت مرگ ارواح خلق را میگیرد و ان کس را که هنوز مرگش فرا نرسیده نیز در خواب روحش را قبض میکند سپس ان را که حکم به مرگش کرده جانش را نگاه میدارد و ان را که نکرده به بدنش می فرستد تا وقت معین مرگ.در اینکار نیز ادله قدرت الهی برای متفکران پدیدار است.

و ما همانهایی هستیم که از مرگ میترسیم و هر شب انرا تجربه میکنیم وقادرنیستیم از امدن خواب جلوگیری کنیم همانطور که قادر نیستیم از فرارسیدن مرگ جلوگیری کنیم و تسلیم خواسته ای بالاتر از خواست خودمانیم.

و هر سحر که از خواب بیدار میشویم حیاتیست که از نو می یابیم و زندگی است که دوباره از سر میگیریم و فرصتی است که دگرباره در اختیار ما نهاده میشود.

وَ هُوَ الَّذِي‌ يَتَوَفَّیـ'كُم‌ بِالَّيْلِ وَ يَعْلَمُ مَا جَرَحْتُم‌ بِالنَّهَارِ ثُمَّ يَبْعَثُكُمْ فِيهِ لِيُقْضَي‌'"

أَجَلٌ مُّسَمًّي‌ ثُمَّ إِلَيْهِ مَرْجِعُكُمْ ثُمَّ يُنَبِّئُكُم‌ بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ"

الانعام/60‌

و اوست ان خداییکه شما را در شب توفی میکند و به سوی خود میبرد و از همه کردار و افعال شما در روز مطلع است و بعد از توفی در خواب شما را در روز بر می انگیزد تا وقتی که ان هنگام اجل مسمی سر اید.سپس به سوی اوست بازگشت شما وسپس اگاه میسازد شما را به انچه انجام داده اید.