از ديدنت كوريم

 بنامش در پناهش

 

تو به ما چقدر نزديكي و ما

از تو چقدر دوريم

تو آنقدر آشكاري كه

ما از ديدنت كوريم

 

**************

هر پديده اي اينجا نشاني از تو دارد

يكي چون خورشيد سالهاست ميدرخشد و

 اگر نورش ندهي تاريك ميشود.

يكي چونان ماه چراغ شبانگاه است و

 اگر نخواهي به چشم بر هم زدني خاموش ميشود.

هُوَ الَّذي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِياءً وَ الْقَمَرَ نُوراً

سوره مبارکه یونس آیه ۵

 

يكي به مانند زمين با سرعتهاي مختلف ميچرخد و

 اگر تو اراده نكني رام زمينيان نميشود

و هر چه در خود جاي داده به فضاي لايتناهي پرتاب ميكند.

"هوَ الذی جعل لکمُ الارضَ ذلولاً فامشوا فی مناکبها..."

سوره مبارکه ملک آیه 15

 

يكي چون بادها فرمانبردار تواند و

گر فرمان ندهي گرد زمين نميگردند و

هواي مساعد زندگي به اني از بين ميرود. 

وَالْمُرْسَلاَتِ عُرْفاً; قسم به بادهايى كه پى در پى

و پشت سر هم فرستاده مى شود

سوره مبارکه مرسلات ایه ۱

 

يكي مثل ابرها با نگاه رحمت تو در حركتند و

اگر نخوانيشان منطقه اي را سيل ميبرد و

 منطقه اي ديگر از خشكي ميميرد. 

"اَلَم تَرَ اَنّ الله یُزجی سحاباً؛ 

آیاندانسته ای که خدا تکه های ابررا به نرمی می راند

نور /43

 

يكي چونان باران اگر اجازه ندهي نميبارد و

زندگي متوقف ميشود و ... 

" و جعلنا من الماء كل شئ حي"

هر چيز زنده را از اب پديد اورديم

(انبياءايه 30)

 

كدامشان از تو مستقل است؟

و كدامشان وجود از خود دارد ؟

چگونه من در تك تك پديده هاي اطرافم بنگرم و تورا نبينم؟

مگر ميشود با چشمي كه تو دادي نگريست به

 آنچه تو آفريدي ولي تورا نديد؟

اين منبع قدرت از توست كه هر لحظه

در هستي جريان دارد و

جهان به اين عظمت هنوز پابرجاست

 و از هم نميپاشد

 چه اینچنین نزديك كه در درون جسممان جهاني را تدبير ميكند

 و چه آنچنان دور كه ميلياردها سال نوري آن طرف تر

 كهكشاني را ميجنباند

كه همه اينها حتم دارم در تداوم حيات ما

 چه مستقيم و چه غير مستقيم تاثير گذار است.

خدایا!چشمهای مارا رو به خودت باز کن

رزق از آسمان

 بنامش در پناهش

 

خدايا! بنده اي سر تا سر نيازمندم

و تو خدايي بي نياز

ببين دستان پر از خالي ام را

كه به سوي تو دراز كرده ام

از فضل خودت

آنقدر ارزانيم كن كه

از غير تو بي نياز شوم.

 

***********

 

چرا هنگام دعا دست به سوى آسمان برمى داريم؟

مگر نه اينست كه خدا جايي و مكان ندارد؟

 

اين سؤال را در عصر ائمه هدى(عليهم السلام)

 نيز مطرح كرده اند،

از جمله مى خوانيم كه «هشام بن حكم» مى گويد:

زنديقى خدمت امام صادق (عليه السلام)آمد و

 

از آيه الرّحمنُ عَلَى الْعَرشِ اسْتَوى سؤال كرد

 

امام (عليه السلام) ضمن توضيحى فرمود:

خداوند متعال، نياز به هيچ مكانى و هيچ مخلوقى ندارد،

بلكه تمام خلق محتاج او هستند

 

سؤال كننده عرض كرد:

پس تفاوتى ندارد كه (به هنگام دعا)

دست به سوى آسمان بلند كنيد يا

به سوى زمين پائين آوريد؟

 

امام (ع) فرمود: اين موضوع،

در علم و احاطه و قدرت خدا يكسان است

(وهيچ تفاوتى نمى كند)

ولى خداوند متعال دوستان و بندگانش را دستور داده كه

دستهاى خود را به سوى آسمان،

به طرف عرش بردارند،

چرا كه معدن رزق آنجا است،

ما آنچه را قرآن و اخبار رسول خدا(صلى الله عليه وآله)

اثبات كرده است،تثبيت مى كنيم،

آنجا كه فرمود:

دستهاى خود را به سوى خداوند متعال برداريد،

و اين سخنى است كه تمام امّت بر آن اتفاق نظر دارند.

 

بحار جلد 3 صفحه 330

توحيد صدوق صفحه 248 حديث 1 باب 36

 

 

در حديث ديگرى از امام اميرالمؤمنين على (عليه السلام)

در كتاب خصال آمده است:

اِذا فَرِغَ اَحَدُكُمْ مِنَ الصَّلوةِ فَلْيَرْفَعْ يَدَيْهِ اِلَى السَّماءِ،

وَ لِيَنْصَبَّ فى الدُّعاء:

هنگامى كه يكى از شما نماز را پايان مى دهد

دست به سوى آسمان بردارد و مشغول دعا شود

 

مردى عرض كرد: اى اميرمؤمنان!

مگر خداوند همه جا نيست؟

فرمود: آرى همه جا هست.

عرض كرد:

 پس چرا بندگان دست به آسمان برمى دارند؟

 

فرمود: آيا (در قرآن) نخوانده اى:

وَفى السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوْعَدُوْنَ

در آسمان رزق شما است

و آنچه به شما وعده داده مى شود

پس از كجا انسان روزى را بطلبد جز از محلّش،

محل رزق و وعده الهى آسمان است.

 

 

مطابق اين روايات چون غالب ارزاق انسانها از آسمان است

(باران، زنده كننده زمين هاى مرده از آسمان مى بارد،

نور آفتاب كه منبع حيات و زندگى است

 از سوى آسمان مى تابد،

هوا سومين عامل مهم حيات در آسمان است)

آسمان به عنوان معدنى از بركات

 و ارزاق الهى معرفى شده،

و به هنگام دعا به آن توجه مى شود،

و از خالق و مالك آن همه رزق و روزى

تقاضاى حل مشكل مى شود

از بعضى از روايات،

فلسفه ديگرى براى اين كار استفاده مى شود،

و آن اظهار خضوع و تذلل در پيشگاه خدا است

چرا كه انسان به هنگام اظهار خضوع،

يا تسليم، در مقابل شخص يا چيزى،

دستهاى خود را بلند مى كند.

 

بحار، جلد 90 صفحه 308 حديث 7

حديث فوق را تفسير نورالثقلين

در جلد 5 صفحه 124 و 125 نيز آورده است

برگرفته از كتاب180 پرسش

نوشته ايت الله مكارم شيرازي

 

خدا اينجاست

بنامش در پناهش

 

از خويش كه تهي ميشوي خدا در تو پر ميشود

انگار نسبتي ست ميان دلتنگي و وصال

دلت كه در دنيا تنگ ميشود گويا

يار به تو نزديك تر ميگردد،

بغض كه بر گلويت فشار مي آورد

و عجز كه بر وجودت چيره ميشود،

آنگاه تازه پي ميبري خدا اينجاست

نزديك ترين به تو

که خدای متعال در قران میفرماید:

"نحن اقرب الیه من حبل الوريد"

سوره مبارکه ق ایه ۱۶

حتي در سخت ترين مصيبت ها

حتي در تلخ ترين هجرانها

آنوقت حتما جواب تو نيز

به تمام تمسخرهاي بد دلان

"مارايت الا جميلا"

خواهد بود.

 

قيامت خورشيد

 

 بنامش در پناهش

 

صورت تابان خورشيد كه

اينسان زندگي آفرين ساخته شده است

با تمام عظمت و توانايي كه

خداوند مهربان

در ان به عاريت نهاده

با تمام درخشندگي و زيباييش

كه در طي سالياني بس طولاني

بي آنكه تغيير محسوسي در نور و

گرمايش ايجاد شود

همچنان مطيع و پابرجا باقي مانده

در وقتي معلوم

در آستانه قيامت از هم پاشيده خواهد شد.

تا همگان بدانند:

"كل نفس هالك الا وجهه"

كاش انسان در آنچه ميخواند و ميدانست

انديشه ميكرد

كاش مي آموختيم اشاره ها را ببينيم و

نشانه ها را دنبال كنيم

قال على عليه السلام :

مارايت شيا الا و رايت الله قبله و بعده و معه .

على عليه السلام مى فرمايد:

هيچ پديده اى را در عالم هستى نديده ام

مگر آنكه قبل از آن و بعد از آن

و همراه آن پديده خدا را ديده ايم .

 

اين بايد نگاه همه ما باشد به تمام آفرينش

به ذره ذره آفريده ها

آري

اين پديده هاي به ظاهر تكراري

كه هر روز ميبينيمشان

وحتي اگر نگاهشان نكنيم حسشان ميكنيم

و از مواهب حضورشان دانسته

يا نادانسته استفاده ميكنيم

خدا را با تمام وجود فرياد ميكشند.

كاش ميشنيديم و ميديديم

و مي آموختيم

انگاه حتما عبرت هم ميگرفتيم

از تك تك پديده ها

و از خورشيد

كه چسان اين منبع خيرات فراوان براي انسان

و تمام موجودات روي زمين

در روزي كه بسيار سخت و دلهره آور است

با تمام عظمتش در هم پيچيده خواهد شد

"اذاالشمس كوّرت "

سوره مباركه تكوير ايه ۱

آنگاه كدامين انسان ميتوانست همچنان مغرور بماند؟

كدامشان ميتوانست به فكر توشه خود

در آن روز سخت نيفتد؟

كدام انسان ميتوانست بي تفاوت

از علم به وقوع چنين حادثه عظيمي بگذرد؟

چرا به وقت بيداري همه خودمان را به خواب زده ايم؟